Naftowy potentat przejmie stocznię okrętów podwodnych. Rosyjska infrastruktura wojskowa pod zarząd Rosnieftu

Ze względu na coraz dotkliwsze skutki zachodnich sankcji rosyjski Rosnieft naciska, by przyśpieszyć rządowe plany powołania naftowego klastra dla projektów morskich w zachodniej części rosyjskiej Arktyki. Firma oczekuje, że taki ruch byłby równoznaczny z wdrożeniem licznych ulg podatkowych, z których mogłaby skorzystać. Wprowadzenie klastra stworzyłoby ponadto możliwość wykorzystywania przez operujące w jego ramach państwowe koncerny energetyczne infrastruktury należącej do ministerstwa obrony FR. Beneficjentem takich rozwiązań w pierwszej kolejności zostałby Rosnieft. 

Największa spółka naftowa w Rosji otrzymałaby bowiem pod jurysdykcję stocznię w Rosljakowie pod Murmańskiem. To osiedle zarządzane przez MON znajdujące się w zamkniętej strukturze administracyjnej, na terenie którego rozlokowany jest m.in. zakład remontujący okręty podwodne dla rosyjskiej marynarki wojennej. Wspomniany obiekt ma posłużyć Rosnieftowi jako baza logistyczna i serwisowa dla inwestycji realizowanych na morzach: Barentsa, Peczorskim, Karskim i Łaptiewów. W założeniu ma to złagodzić skutki zachodnich sankcji m.in. poprzez ograniczenie kosztów ponoszonych przez Rosnieft, który do tej pory dla celów logistycznych i serwisowych wynajmował niewielką stację dokującą w Zatoce Kolskiej niedaleko wsi Lawna.  

Zgoda rosyjskiego rządu na wykorzystywanie przez państwowe firmy energetyczne infrastruktury wojskowej należącej do MON byłoby de facto kolejnym etapem ich faktycznej militaryzacji. Już w 2007 roku Duma Państwowa zezwoliła im na utworzenie zmilitaryzowanych struktur odpowiedzialnych za ochronę infrastruktury wydobywczej i przesyłowej. W chwili obecnej takie formacje są użytkowane przez wszystkie znaczniejsze podmioty z branży paliwowej kontrolowane przez skarb państwa. Niebawem ich uprawnienia mogą znacznie wzrosnąć ponieważ ministerstwo obrony FR zgodnie z zaleceniami Władimira Putina z 2012 roku pracuje nad projektem ustawy o prywatnych firmach wojskowych.  

Jak widać kontrolowane przez Kreml koncerny energetyczne w coraz większym stopniu stają się nie tylko emanacją rosyjskiej polityki zagranicznej, ale i jej fizyczną manifestacją. W sensie dosłownym zaczynają bowiem zacierać się różnice pomiędzy władzą, biznesem i strukturami państwa. Zachodnie firmy paliwowe realizujące wraz z kapitałem rosyjskim wspólne projekty wydobywcze w Arktyce powinny wziąć ten fakt pod uwagę. Niestety, casus wykorzystywania infrastruktury wojskowej do przedsięwzięć komercyjnych, najprawdopodobniej jedynie wzmocni więzi łączące kapitał zachodni z koncernami z Rosji. Pozwoli on bowiem na znaczne ograniczenie kosztów zagospodarowywania bogactw Dalekiej Północy i zmaksymalizowanie zysków.