Bez tych kobiet nie byłoby współczesnej energetyki [KOMENTARZ]

Lise Meitner – gdyby nie badania tej austriackiej fizyczki, świat mógłby nie poznać dobrodziejstw energetyki jądrowej. Lise Meitner urodziła się w 1878 roku w Wiedniu. Na tamtejszym uniwersytecie studiowała matematykę i filozofię. Zafascynowana zjawiskiem promieniotwórczości doktoryzowała się z fizyki. Próbowała współpracować z Marią Skłodowską-Curie, lecz spotkała się z odmową. W 1908 roku została asystentką Maksa Plancka w Berlinie, potem współpracowała z Otto Hahnem. Po zajęciu Austrii przez Hitlera musiała uciekać z Niemiec. W 1939 roku opublikowała artykuł rozwijający eksperyment Hahna i Fryderyka Wilhelma Strassmanna dotyczący rozszczepienia jądra atomowego, wyliczając energię uwolnioną dla pojedynczego jądra uranu. Obliczenia te umożliwiły rozwój energetyki jądrowej.

Mária Telkes – ta węgiersko-amerykańska pionierka badań nad energią elektryczną zyskała przydomek „Królowa Słońca”. W 1947 roku zbudowała pierwszy termoelektryczny generator mocy, zaprojektowała też pierwszy na świecie system ogrzewania słonecznego oraz dom zasilany właśnie energią fotowoltainczą. Do 1953 roku badała możliwości pozyskiwania energii ze słońca w prestiżowym Instytucie Technicznym Massachusetts.

Alice Parker – choć żyła jedynie 25 lat, zapisała się w historii dzięki swojej kreatywności, która pozwoliła jej opracować pierwszy na świecie system centralnego ogrzewania gazowego. Parker opatentowała swój wynalazek w 1919 roku, rok przed swoją śmiercią. Jej wynalazek pomógł wyprzeć powszechne ogrzewanie drewnem.

Eunice Newton Foote – dzięki pracom tej amerykańskiej badaczki, zaangażowanej również w walkę o prawa kobiet, opinia publiczna mogła dowiedzieć się o wpływie zawartości dwutlenku węgla w atmosferze na wzrost temperatury. Foote – jako pierwszy naukowiec na świecie – przeprowadzała eksperymenty dotyczące wpływu promieni słonecznej na różne gazy. Opublikowała rezultaty swoich prac na konferencji American Association for the Advancement of Science w 1856 roku za pośrednictwem profesora Josepha Henry’ego (kobiety nie mogły w tym czasie wygłaszać referatów na konferencjach AAAS).